بیانیه عمومی به مناسبت اول ماه می روز جهانی کارگر

طی یک سال گذشته جهان تحت حاکمیت نظام سرمایه داری اتفاقات و تحولات زیادتری نسبت به چند سال قبلتر را از سر گذراند. از طرفی وقایع تراژیک و دلخراشی را در گوشه هایی بر کره خاکی شاهد بود و از طرف دیگر تحولاتی که ریشه های وقایع تراژیک مذکور و همه بلایایی که این نظام سراپا ضد انسانی را به چالش کشید را نظاره کرد.

از رها شدن قلاده تروریستهای طالبان توسط ناتو به سرکردگی آمریکا که جامعه افغانستان را به جهنمی سوزانتر از گذشته برای مردم و بخصوص زنان تبدیل کرده اند تا تجاوز نظامی روسیه به اوکراین و به خاک و خون کشیده شدن مردم در نتیجه کشمکش‌های بلوک های ارتجاعی غرب و شرق بر سر تقسیم میدان نفوذ سیاسی و نظامی خود همه از میدان های کشتار انسانهای بی دفاع توسط ماشین های کشتار مدرن دولتهای سرمایه داری از مدل دمکراسی غربی گرفته تا مدل دیکتاتوری های ناسیونالیستی و مذهبی شرقی بوده اند.

اما در مقابل این توحش انواع مدلهای سرمایه داری و باندهای تروریست و آدمکش مولود آن، جبهه انسانیت نیز با قدرت بیشتری قد علم کرد و در برابر کل لجنزار سرمایه داری قرار گرفت و به سیاستها و اعمال انسان کشی اعتراض کرد.

علاوه بر این در عرصه‌های مختلف تقابل‌های درون کشوری نیز در کشورهای مختلفی مبارزات طبقاتی شدیدی جریان داشته است.

اعتصاب ده ها میلیونی کارگران هند، اعتصاب هزاران نفره کارگران بخش حمل و نقل شهری بروکسل، اعتصاب سراسری رانندگان کامیون پرو و حمایت اتحادیه کارگران حمل و نقل پرو از آن اعتصاب، حکومتهای سرمایه داری را به لرزه درآورد.

اما در ایران در ادامه مبارزات طبقاتی و توده ای طی بیش از چهار دهه، سال گذشته این مبارزات با جدیت، همبستگی و گستردگی فراوانتری همراه بود.

اعتصابات کارگران هفته تپه و اعلام وجود شورای چند هزار نفری آن، اعتصاب سه ماهه کارگران پیمانی نفت که با هدایت شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت انجام گرفت، تجمعات سراسری بازنشستگان در یکشنبه های اعتراضی و تجمعات سراسری و قدرتمند معلمان از جمله اعتصابات و اعتراضات شاخص و قدرتمند طبقه کارگر بودند.

در دیگر عرصه های اجتماعی نیز جامعه در تب و تاب بود. تجمعات خانواده های دادخواه هواپیمای ساقط شده توسط سپاه و جانباختگان اعتراضات آبان۹۸ و دیگر اعتراضات، تجمع بدون حجاب دختران فارغ‌التحصیل دانشگاه تهران در مراسم جشن فارغ التحصیلی در اعتراض به نابرابری و حجاب اجباری، برگزاری مراسم روز جهانی زن، مراسم جشن و رقص پسران و دختران بی حجاب در چهارشنبه‌سوری و سیزده بدر در خیلی از شهرهای ایران هم نمونه هایی از پیشرویهای مردم خواهان دادخواهی، آزادی و شادی طی سال گذشته بودند.

در برابر این همه پیشروی جامعه در تمام عرصه های مبارزاتی، طبیعی بود که حکومت سرکوبگریهایش را شدت ببخشد.

احضارها، بازجوئی ها، محاکمه ها و زندانی نمودن کارگران، معلمان، زنان، اعضاء خانواده های دادخواه و فعالین این عرصه و همچنین تشدید فشار بر زندانیان سیاسی از طریق قطع تلفن، به انفرادی فرستادن آنان در حالیکه مبتلا به کرونا بودند و تاخیر عامدانه در انتقال زندانیان به بیمارستان که به کشته شدن بکتاش آبتین منجر گردید، از جمله اقدامات سرکوبگرانه ای بودند که در کارنامه سال گذشته مقابله حکومت با مردم ثبت گردیده اند.

علی رغم شدت یابی و قدرتگیری بیشتر جنبش کارگری ، وضعیت معیشت وخیم تر از سالهای قبل است. گرانی و تورم لجام‌گسیخته تر شده است و به اعتراف غیر قابل اعتماد خودشان که همواره آمارها را به طور دست ساز اعلام می کنند، تورم به بالای ۴۲درصد رسیده است که تاکنون بی سابقه بوده است. حداقل حقوق کارگر را کمتر از چهار و نیم میلیون تومان تعیین کرده اند در حالیکه خودشان معترف به وجود خط فقر بالای ده میلیون تومان بودند. در نتیجه تحمیل گرانی و بیکاری و رها کردن بخش گسترده ای از مردم بدون بیمه بیکاری، بر شمار صدها هزار نفره زباله گردان و کودکان کار و زنان تن فروش هر روز اضافه می شود. به خاطر نبودن بیمه درمانی عمومی، روزانه انسانهای زیادی جان خود را از دست می دهند و یا با درد انواع بیماریها بر خود می پیچند. بی شرمانه مقدار یارانه نان ماهانه برای هر فرد را در حد خرید یک نان سنگک تعیین کرده اند و در صدد کارتی کردن نان هستند. این در حالیست که حاکمان و جمعیت یک درصدی های صاحب سرمایه با چپاول ثروتهای عمومی و دسترنج های عموم مردم کارکن، ثروتهای نجومی به هم می زنند و از زندگی انگل وارشان لذت می برند.