زنان کارگر و کودکان کار
در قسمت یک از سلسله مقالاتم با عنوان “روز کارگر ۲۰۲۳ سفره خالی و نبود امنیت شغلی” در باره مشکلات کارگران در ایران به طور عام نوشتم.
در قسمت دوم سلسله مقالاتم حول روز کارگر درباره مشکلات و مسائل کولبران کورد و سوختبران بلوچ, همچنین ممنوعیت استخدام افراد بومی عرب در الاحواز در ادارت دولتی و در بخش های صنعت, نفت و گاز و پتروشیمی, و همچنین خشکاندن کارون, کرخه و هور العظیم با هدف کوچاندن اهالی و صاحبان اصلی سرزمین نوشتم.
این بخش یعنی قسمت سوم به کارگران زن و همچنین پدیده کودکان کار اختصاص دارد.
وضعیت زنان کارگر
شرایط کار و زندگی زنان و مردان کارگر در جمهوری اسلامی ایران روز به روز بدتر و دشوار تر می شود, اما شرایط کار زنان کارگر به علت ستم مضاعف جنسیتی و طبقاتی, بمراتب اسفناک تر و ابعاد تکان دهنده تری دارد.
زنان کارگر نسبت به کارگران مرد, برای کار برابر حقوق کمتری می گیرند و در انتخاب شغل نیز محدودیت دارند, نرخ بیکاری در میان زنان بمراتب بیشتر است و از امنیت شغلی کمتری هم برخوردارند.
تحقیقی که درباره وضعیت زنان کارگر در ایران اخیرا انجام شده حاکی است که درصد بسیار کمی از این زنان کارگر, در کارخانجات بزرگ تولیدی اشتغال دارند.
علت اینکه تعداد کارگران زن در مراکز بزرگ صنعتی کمتر است, این می باشد که زنان کارگر نیاز به مرخصی زایمان و مهد کودک دارند و کارفرما برای آنها باید مخارج بیشتری متحمل شود و یا این که در مواردی نمی توانند به نیازهای کارفرما در رابطه با اضافه کاری پاسخگو باشند, خیلی راحت اخراج می شوند.
بخش دیگر, زنان کارگری هستند که در کارگاه های تولیدی کوچک کار می کنند و از آن‌جا که این کارگاه های کوچک تحت پوشش قانون کار نیستند, زنان شاغل در این کارگاه ها از حداقل امکانات از قبیل مرخصی, بازنشستگی, بیمه و…برخوردار نیستند و نسبت به کارگران کارخانجات بزرگ حقوق کمتری دریافت می کنند, جرات اعتراض و اعتصاب هم ندارند و به راحتی و با هر بهانه ای از کار اخراج و بیکار می شوند.
بخش سوم زنان کارگری هستند که در صنعت خانگی اشتغال دارند.
این زنان که تعدادشان به دلایل گسترش فقر روز به روز درحال افزایش است, ساعات نامحدودی کار می کنند و دستمزد بسیار ناچیزی دریافت می کنند, هیچ قانونی از آنان حمایت نمی کند و عملا برده های خانگی کارفرمایان محسوب می شوند.
این عده, زنانی هستند که در شرکت های پیمانکاری و عمدتا به کار نظافت خانه ها مشغول هستند.
این زنان علاوه بر کارخانگی خودشان که جزو وظایفشان محسوب می شود, بقیه اوقاتشان را باید به کار فرسایشی نظافت خانه ها با حداقل حقوق و نبود هیچ گونه قانون حمایتی سپری کنند.
بنابراین زنان کارگر نه تنها به عنوان زن در جامعه در معرض تبعیض های طبقاتی, جنسیتی و اجتماعی قرار دارند, بلکه در محیط کار نیز به عنوان زن مورد تبعیض قرار می گیرند و در شرایطی بغایت متفاوت با مردان بسر می برند.
کودکان کار
پدیده کودکان کار در ام القرای جمهوری اسلامی پدیده ای منحصر به فرد و در حقیقت روی دیگری از چهره کریه حاکمیت پلید آخوندی و بیانگر عمق لجن ستم و استثمار این انگل های مفتخور است.
آخوندهای حاکم که خودشان در طول عمر ننگینشان کار نکرده و در تولید نقشی نداشته و مفتخور مطلق هستند, کودکان را در سنینی که باید بازی و کودکی بکنند و یا به درس و تحصیل مشغول باشند, به بازار کار کشاندند.
کودکان برای تامین معاش خانواده که در حقیقت نان آور خانواده می باشند به زباله گردی روی می آورند, باندهای مافیایی رژیم در شهرداری ها از این کودکان سوء استفاده کرده و باج گیری می کنند و بابت دریافت اجازه زباله گردی, باید پول و عوارض به شهرداری ها بپردازند.
در ایران تحت حاکمیت آخوندها در سر هر چهار راه و پشت چراغ قرمز ها انبوه کودکان را می بینیم که دستمال کاغذی و یا گل می فروشند, و یا شیشه های اتوموبیل ها را پاک می کنند.
کودکان را در میان کولبران و در میان سوختبران هم می توان دید, عامل اصلی جذب شدن کودکان به بازار کار, فقر مطلق خانواده ها و زندگی زیر خط فقر بخش های عظیمی از جامعه ایران است.
کودکان کار کودکانی هستند که کودکیشان ربوده شده و در سنینی که باید تنها دغدغه شان بازی کردن باشد, رنج های بزرگی را بر دوش می کشند و چه بسا برای اغلب آنها علامت سئوال بزرگ این باشد که اصلا برای چه بدنیا آمده اند؟
کاوه آل حمودی
Kaveh179@gmail.com