کارگران و اول ماه مه
صدای بلند دادخواهی
بیش از یکصد و پنجاه سال است که صدایی از گلوی هزاران هزار کارگر جهان به دادخواهی و برپایی جهانی آزاد از ستم اجتماعی و طبقاتی بلند است وخواهان آینده ای است با چشم اندازِ جهانی که با کار و تولید اجتماعی نوین، نیروی خود را برای سازندگی و محو استبداد به کار می گیرد، جهانی بدون نیروهایی که بتوانند زندگی را بر کام مردم تلخ و هر فریاد حق طلبانه ای را خاموش کنند.
مردم، که امروز درگیر جنگ های خانمان سوز و نابود کننده هستند، شایستهٔ دستیابی به آزادی و برابری و برخورداری از همهٔ امکان ها برای یک زندگی بهتر هستند.
اول ماه مه، نماد پیکار برای ساختن چنین جهانی است که صدای خود را به گوش می رساند و آوای خوش و خجسته مردمی به شمار می آید که بیشترین شهروندانِ جامعه را در برمی گیرد.
جمهوری اسلامی که در تبهکاری و سرکوبِ کارگران و به ویژه جنایت علیه زنان، نکبت بارترین و نابهنجارترین نمونه در میان همهٔ کشورهاست، بیش از بسیاری از قدرت های سیاسیِ به سرکوب وحشیانه، دستگیری، شکنجه و اعدام دست می یازد و با نابودی امکان های پیشرفت و توسعه، شرایط دردناکی برای زیست مردمان به وجود آورده است.
جمهوری اسلامی با ایجاد تَنِش و تشنج آفرینی در سیاست خارجی و نبز، با سرکوب و اعدام و دزدی و تحمیقِ اجتماعی، در این توهم است که می ماند و می تواند چیرگیِ خود را برای همیشه به جامعه تحمیل کند. اما پیکار بزرگ مردم ایران، مبارزه سترگ کارگران، به ویژه جنبش آزادیخواهانهٔ زنان و دانشجویان و دیگر مردم کار و زحمت، نشان داده است که این رژیم ماندگار نیست و دیری نمی پاید که پاسخ خود را از مردمی بگیرد که برای نابودی این حکومت واپسگرا، به پا خاسته اند.
کانون نویسندگان ایران «در تبعید» و انجمن قلم ایران «در تبعید»، بر پایهٔ منشورهای خود در پشتیبانی از آزادی اندیشه و بیان، روز خجستهٔ اول ماه مه را به مردم ایران، به ویژه به کارگران، زنان، دانشجویان و همه شیفتگان آزادی شادباش می گویند و خواهان جهانی فارغ از هر گونه استبداد و بیدادگری هستند.
–
کانون نویسندگان ایران «در تبعید» – انجمن قلم ایران «در تبعید»
۳۰ آوریل ۲۰۲۴