کشتار بی‌رحمانه کارگران در ایران ادامه دارد. در کشوری که کارگران از ابتدایی‌ترین حق‌وحقوق، از داشتن تشکل‌های مستقل محروم‌اند و بی‌رحمانه توسط سرمایه‌داران استثمار می‌شوند، کمتر روز و هفته‌ای بدون حوادث ناشی از کار و مرگ و مصدومیت کارگران می‌گذرد.
شامگاه ۱۲ شهریور یک‌بار دیگر در معدن زغال‌سنگ طزره انفجار رخ داد و ۶ کارگر ، بهروز افروز، قربانعلی کمال، حسین غزائیان، حمید ایزدی، ابوالفضل غنایی و محمد نعیمی صفت، جان خود را از دست دادند.
بر طبق گزارش‌های انتشاریافته حادثه انفجار در تونل رزمجای غربی معدن زغال‌سنگ طزره در شمال شرقی شهرستان دامغان، شب گذشته ۱۲ شهریورماه اتفاق افتاد. انفجار در عمق ۴۰۰ متری تونل ۷۰۰ متری این معدن، براثر تجمع گاز رخ داد.
یکی از کارگران گفت: ۲ نفر راننده لوکوموتیو که پایین در حال بار زدن زغال بودند و یک کارگر پای “بونکر” زیر کارگاه استخراج و سه نفر کارگر استخراج این معدن، زیر آوار ماندند.
این چندمین بار است که در این معدن، کارگران به قتل می‌رسند. سال ۹۸، پنج کارگر این معدن جان خود را از دست دادند. روز شنبه ١١ اردیبهشت ۱۴۰۰، ۲ کارگر، از کارگران پیمانکاری شرکت، دچار حادثه شدند و جان باختند. اما هیچ اقدامی در جهت ایمنی محیط کار صورت نگرفت و فاجعه دیگری رخ داد.
وضع در تمام معادن ایران بر همین منوال است. سرمایه‌داران که در پی کسب حداکثر سود هستند، حاضر به هزینه کردن برای ایمنی محیط کار نیستند و جان کارگر برای آن‌ها هیچ اهمیتی ندارد. دولت نیز حامی و پاسدار منافع آن‌هاست. از همین روست که ایران در میان کشورهایی با بالاترین حوادث ناشی از کار، در اثر ناایمنی محیط کار است.
بر طبق آمار رسمی، در هرروز لااقل ۵ تا ۶ کارگر در رشته‌های مختلف صنعت و خدمات جان خود را از دست می‌دهند. معاون پزشکی و آزمایشگاهی سازمان پزشکی قانونی کشور، آمار تلفات ناشی از حوادث کار در سال ۱۴۰۱ را ۱۹۰۰ کارگر اعلام کرد. به گفته معاون روابط کار وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی سالانه حدود ۱۳ هزار حادثه ناشی از کار در کشور رخ می‌دهد.
آنچه که منابع رسمی دولتی می‌گویند، البته تمام واقعیت را منعکس نمی‌کند. اگر امراض و بیماری‌هایی که هرسال به مرگ کارگران منتهی می‌شود نیز، در نظر گرفته شود، آمار این کشتار کارگران در هرسال به هزاران خواهد رسید.
مسبب تمام کشتار و مصدوم سازی کارگران، دولت و سرمایه‌داران‌اند. این نظم سرمایه‌داری است که این‌همه فاجعه برای کارگران به بار می‌آورد. کارگران بدون متشکل شدن، بدون داشتن تشکل‌های مستقل، بدون آزادی نمی‌توانند حتی جلو این فجایع را بگیرند. راه نجات برای کارگران در کشوری که آن‌ها را از ابتدایی‌ترین حق انسانی و کارگری محروم کرده است، سرنگونی نظم ارتجاعی حاکم بر ایران است. برای سرنگونی این نظام ستمگر و دشمن کارگر، متشکل شویم و به اعتصابات سراسری روی‌آوریم.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی- برقرار باد حکومت شورایی
نابود باد نظام سرمایه‌داری
زنده‌باد آزادی- زنده‌باد سوسیالیسم
سازمان فدائیان(اقلیت)
۱۳ شهریور ۱۴۰۲
کار، نان، آزادی- حکومت شورایی