خطاب به مزدوران سرمایه: کنار بروید!
قصد این یادداشت این بود که به مناسبت سال نو از تلاشهای سال گذشته کارگران و بازنشستگان و امیدهای سال پیش رو، بود. اما سخنرانی یکی از مزدوران سرمایه، “علی خدایی، نایب رییس کانون‌عالی هماهنگی شوراهای اسلامی کار کشور” در ایلنا من را بر آن داشت به مناسبت سال نو به سخنان ایشان بپردازم! هدف افشاگری نیست؛ چون عنوانی که ایشان به آن مفتخر است کافی است تا نقش او را در سرکوب کارگران یادآور شود. تشکیلاتی که کارگران در کارخانه نیشکر هفت تپه درب آنرا گِل گرفتند.
به گزارش ایلنا ایشان “در مراسم ضیافت افطاری خانه کارگر در شب دهم ماه مبارک رمضان” بعد از اینکه کلی برای شخص خودش و تشکیلات سیاهی که نایب رئیس آن است نوشابه باز کرد و کوشید که تصمیم تبهکارانه در شورای عالی سرمایه در تعیین حداقل دستمزد پایه کارگران را به” تصمیم مزدی دولت و نمایندگان کارفرمایی” ربط دهد و بگوید: ما نبودیم! ایشان در این ضیافت در آخر به حق این شبهای نکبت زا دعا کرد و گفت :” به برکت همین ماه مبارک رمضان مسئولان ما نیز خود را به نحوی اصلاح کنند که دیگر به سراغ بازی رسانه‌ای و عددسازی برای به کرسی نشاندن نظر خود نباشند.” فریبکاران یک روی دارند، رذالت.
ایشان فرمودند: ” سال گذشته که افتخار نمایندگی کارگران کشور در شورای عالی کار را داشتم…” ایشان باید پاسخ دهند کی و کجا “کارگران کشور” این افتخار را نصیب ایشان کردند؟ آیا جز این است که بعد از اینکه ایشان توان سرکوب کارگران را از خود نشان داده اند، و در نتیجه بند و بستهای جناحی حکومت تبهکار حاکم به این مقام نائل شدند؟ پس ایشان خیلی بی خود میکند که همچین ادعای گزافی میکنند. ایلنا در گزارش خود تاکید میکند:” این مسئول ارشد تشکلات کارگری”، ایلنا هم خیلی بی جا میکند که از ایشان چنین یاد میکند.
این مزدور سرمایه که مقامی را به ارث برده است که پیشکسوتان او درتمام این چهار دهه گذشته پرونده شان تماما سرکوب و جنایت است. حمله به تجمعات کارگری، به تشکلهای واقعی کارگران، حمله نیروهای وزارت اطلاعات به گردهمایی کارگران در خانه های شخصی خود، حمله نیروهای سرکوبگر به تجمعات کارگری در جلو وزارت کار و مجلس در اول مه های سالهای گذشته؛ حمله به تجمعات کارگری بدلایل معین، مانند بازداشت رضا شهابی در جلو وزارت کار، بازداشت رهبران و فعالین شناخته شده کارگری مانند: محمود صالحی، جعفر عظیم زاده، حسن سعیدی، داوود رضوی، محمد جراحی و و و…. و قتل شاهرخ زمانی در زندان ، بازداشت و شکنجه اسماعیل بخشی، بازداشت وسیع کارگران فولاد اهواز و اخراج آنها، و بسیاری از فعالین دیگر و بخصوص سپیده قلیان، و شکنجه کشتار رهبران کارگری در دهه ۶۰، گوشه کوچک ازاین سرکوبگری هاست و علی خدایی بی جا میکند که خود را نماینده کارگران بداند.
ایشان و هم پیالگیهایشان گویی کوهی را با امضا نکردن مصوبه خبیثانه افزایش ۳۵ درصدی دستمزد جابجا کرده اند، منت بزرگی سر کارگران دارند که به عنوان نماینده ای که نیستند، مصوبه را امضا نکردند تا در “سرکوب مزدی” نقش نداشته باشند. باید گفت: خودتانید!
همه میدانند که شورای کذایی که نفس وجودی اش علیه نیروی کار است مصوباتش با تصمیم دو سوم رسمیت دارد. سه ضلعی که دور یک میز نشستند، نماینده حکومت اسلامی هستند. حالا یکی شان تحت فشار مبارزات بی امان کارگران امسال خود را مجبور دید مصوبه را امضا نکند و اما میداند بدون امضای ایشان مصوبه لازم الاجرا است. این منت گذاشتن تنها یک چیز را ثابت میکند که ایشان هیچ چیزی در بی شرفی از آن دو ضلع دیگر کم ندارند.
این جناب تازه از راه رسیده فکر میکند ما کارگران از پشت کوه آمده ایم. در آن ضیافت نکبت بخاطر امضا نکردن همکارانش گفته است:” من دست همکاران خود در گروه کارگری (!!؟) را می‌بوسم که حتی اگر نتوانستند آنچه لیاقت کارگران بوده را بگیریم، حداقل عزت میلیونها موکل خود را حفظ کردند.” براستی خیلی بی شرمی میخواهد که ادعای حفظ عزت میلیونها موکل میکند. کدام موکلین؟ کجا آن میلیونها موکل به شما اجازه داده اند که از جانب ایشان سخن بگویید که حالا چنین شکر خوری میکنید! شماها سمبل بی شرافتی هستید، نه عزت کارگران.
کارگران عزت خود را در مبارزه محقق میکنند و کرده اند. کارگران و بازنشستگانی که در سرما و گرما و برف و باران در کف خیابان، منزلت را حق مسلم خود میدانند احتیاج ندارند مزدوری که همدست سرکوبگران است، وکالت نداشته ایشان را مدعی شود. کارگران در کف خیابان عملا همان کار کارگران نیشکر هفت تپه را انجام میدهند وقتی که پشت به ایشان و رو به خود و با اتکا به توان مبارزاتی خود، بیزاری خود را از استثمار فریاد می زنند.
ما کارگران هر سال به امید موفقیت و پیروزی سال را شروع میکنیم. سال ۱۴۰۳ از این امر مستثنی نیست. مبارزه کارگران از همان روز اول فروردین شکل گرفته است. سال ۱۴۰۳ به پشتوانه مبارزات سالهای اخیر میتواند قدرتمندانه تر و متحدتر به واسطه تداوم انقلاب زن زندگی آزادی شکل بگیرد. مبارزات سالهای گذشته به ما کارگران آموخته است که ما با یک دشمن طرفیم، رژیم اسلامی سرمایه؛ حقیرترین بخش آن مزدوران سرمایه در تشکلهای سیاهی مانند شوراهای اسلامی است. خطاب ما به این مزدوران این است: مسئله دستمزد به سرنگونی حکومت اسلامی گره خورده است، بیش از این پرونده خود را سنگین نکنید، کنار بکشید. و گر نه کارگران به نیرویی که در کف خیابان یافته اند بد جور کنارتان میزنند. دوران دلقک بازی بسر رسیده است. شامورتی بازیها را تمام کنید.