اول ماه مه روز اعتراض ماست به نظامى که در مهد تمدنش انسانها مجبورند در گوشه و کنار خیابان از سرما و فقر جان بکنند، در حالیکه توان انسانها را برای ساختن یک دنیای بهتر با ارتش و قدرت نظامى و جنگ تبلیغاتى با توسل به انواع ایده‌های مدرن و ضد مدرن به بند کشیده‌اند. اول ماه مه روز اعتراض به سیستمى است که صدها میلیون را با برنامه بیکار نگهمیدارند تا سود سرمایه دچار نقصان نشود. ماشین آلات و ابزار تولید تامین نیازمندیهای انسانها را راکد نگهمیدارند، میلیونها تن مواد غذائى را در خاک دفن میکنند، در حالیکه میلیونها کودک از گرسنگى در اقصى نقاط جهان سالانه فنا میشوند. اول مه روز اعتراض به نظامى است که معلمین را بیکار میکند، در حالیکه صدها میلیونها تن در بیسوادی و بى بهره از علم و دانش روز را به شب میرسانند. سالمندان و از کار افتادگان نیازمند نگهداری و مراقبتند، در حالیکه مددکاران اجتماعى را بیکار میکنند، و بیمارستانها را بخاطر عدم سود دهى تعطیل میکنند. اول مه روز اعتراض ماست به سیستمى که انگیزه فعالیت اقتصادی آن نه رفع نیازمندیهای متنوع و گسترده انسانها، بلکه سود سرمایه است. نظامى که رقابت در آن با تمام زشتى‌هایش سلطنت میکند. نظامى که اجبار انسانها به فروش نیروی کارشان شرط بقای هر روزه‌اش است. اول ماه روز اعتراض ماست به این نظام ضد انسانى!
اما اگر دنیا دست ما بود، کسى گرسنه نمى‌ماند، کسى بیسواد نمى‌ماند، کسى شب را در خیابان به صبح نمى‌رساند. از زاغه نشینى خبری نبود. هیچ کودکى از کمبود تغذیه جان نمى‌سپرد. استعداد و خلاقیت کسى بخاطر جایگاهش در تولید و تعلقش به طبقه اجتماعى خاصى نابود نمیشد. آرزوها و آمال انسانها بخاطر سود سرمایه به خاک سپرده نمیشد. آزادی بیان و عقیده قید و شرط و محدودیتى نداشت. جایى برای زن ستیزی در جامعه نبود. زن انسانى فرودست نبود. خرافات و جهل از جامعه رخت برمى‌بست. کسى برای تامین نیازمندیهای زندگى مجبور نبود مبارزه کند، جان بکند، اعتصاب کند. برخورداری از تمامى مواهب زندگى حق همگان بود و نه مزیت اقلیتى. کار فعالیتى خلاقانه بود و نه تلاشى کسالتبار و خسته کننده برای دریافت مزد و هر کس به اندازه نیازش از کلیه مواهب زندگى برخوردار میشد و به اندازه استعدادش به غنای جامعه مى‌افزود. اگر دنیا دست ما بود، تمام آحاد مردم از مواهب و دستاوردهای بشریت بهره‌مند میشدند. رشد خلاقیتهای انسانها، رشد دانش و علم و هنر و رفاه اجتماعى هر فرد پیش شرط رشد جامعه بود. این جهان وارونه را باید از قاعده‌اش بر زمین گذاشت. و این هدف جنبش کمونیسم کارگری است!
زنده باد همبستگى کارگران جهان!
مرگ بر سرمایه داری!
زنده باد سوسیالیسم!
حزب کمونیست کارگری ایران
فروردین ١٣٨٠- آوریل ٢٠٠١