بخش ۱
جزء اول
پاسخ ده ها سال حکومت و دولتها در برابر در فقر و گرسنگی نگه داشتن کارگران و کل مردم زحمتکش جامعه این بوده است که افزایش حداقل مزد کارگر و تحریم باعث افزایش گرانی و تورم بوده است و اخیراً نیز از زمان شروع اعتراضات مردمی، مقصر جدیدی را یافته اند و آن هم خود مردم معترض و اعتراضات است!
چهل و چهار سال است که کارگران و کل مردم در چنبره گرانی و تورم گرفتار شده و هر روز و هر ماه و هر سال بیشتر تحت فشار قرار گرفته اند. حاصل این بختک بر زندگی و جان اکثریت مردم محروم جامعه، کوچکتر شدن و کم رونق تر شدن سفره ها و به معنای واقعی تباه شدن زندگیها و از دست رفتن سلامتی و جانهای بیشماری بوده است.
ما کارگران و کل مردم فقرزده با گوشت و پوست دریافته ایم که آنچه سران حکومت و دولتها طی ۴۴ سال ناتوانی خود در برآورده کردن یک زندگی عادی برای این اکثریت را با ادعاهای بی اساس توجیه کرده اند و حتی بی شرمانه در آخرین ادعاهایی که از تریبونهای نماز جمعه ها و مجلس و غیره کرده اند، تقصیر را بر گردن خود کارگران و مردمی که علیه فقر، گرسنگی، بیکاری، خفقان و سرکوب ها و تبعیضات اجتماعی به خیابان آمده و اعتراض کرده اند، می اندازند.
ده ها سال است که علاوه بر تبلیغات ادعاهای بی پایه و اساس مبنی بر اینکه عوامل گرانی و تورم افزایش دستمزد و تحریم‌های دشمن و آمریکا هستند، با ارائه آمارهای دروغین و دست ساز، گرانی و نرخ تورم را هر ساله چند بار کمتر از نرخ واقعی اعلام می کنند تا کارگران و کل جامعه را مجاب به ادعاهای پوچ حکومتی کنند و از لحاظ ذهنی به خیال خود آرامش در جامعه برقرار کرده و از بروز اعتراضات جلوگیری کنند.
اما واقعیت زندگی فلاکتبار ده ها میلیون انسان اوهام ذهنی نیست که با آمارسازیها و تصویرسازیهای دروغین سران حکومت تغییر کرده و حتی برای یک لحظه هم کاهش یابد. هر چند که امروز دیگر هیچ انسانی در جامعه تبلیغات دروغین و فضاسازیهای روانی توسط حاکمان را نمی پذیرد.
سالهاست کارگران، معلمان، بازنشستگان و مزدبگیران کم درآمد و حتی کشاورزانی که در اعتراض به قطع حق آبه شان تجمع می کنند، جواب این فریبکاریها را با شعارهای “دشمن ما همین جاست، دروغ میگن آمریکاست” و “یک اختلاس کم بشه، مشکل ما حل میشه” می دهند.
همه مزدبگیران و زحمتکشان محروم به یقین کامل و قطعی رسیده اند که عوامل گرانی نه افزایش دستمزد و نه دشمن خارجی و آمریکا، بلکه اختلاس ها (صفت آبرومندانه دزدیها)، رانتخواریها و چپاولهای سازمانیافته هزاران و ده ها هزار میلیارد تومانی هستند.
اثبات ادعاهای بی اساس و تصویرسازیهای عوامفریبانه با استناد به آمارهای دست ساز و بدور از واقعیت بانک مرکزی و دیگر مؤسسات و مراجع ارائه آمار هم براحتی امکان پذیر است.
کافی است که با کمی دقت به آمارهای رسمی طی ۴۴ سال گذشته رجوع کرد و آمارها را در کنار هم قرار داد و مقایسه کرد.
به آمارهای رسمی میزان حداقل حقوق کارگران و میزان گرانی و نرخ های تورم چندین سال میان سالهای ۱۳۵۸ تا ۱۴۰۲ توجه کنید:
اسفند سال ۱۳۵۷ نرخ تورم ۱۱.۴۱ درصد و حداقل حقوق ماهانه کارگر ۱۷۰۱ تومان برای سال ۱۳۵۸ تعیین گردیده است که حقوق کارگر افزایش ۱۷ درصدی داشته است.
اسفند سال ۱۳۵۸ نرخ تورم ۲۳.۵ درصد و ۱۹۰۵ تومان برای حداقل حقوق سال ۱۳۵۹ تعیین گردیده است که حداقل حقوق کارگر افزایش ۱۲ درصدی داشته است.
اسفند سال ۱۳۵۹ نرخ تورم ۲۲.۸ درصد و ۱۹۰۵ تومان حداقل حقوق کارگر سال ۱۳۶۰ بدون تغییر نسبت به سال ۱۳۵۹ باقی مانده است.
میزان دستمزد برای سالهای ۱۳۶۱، ۱۳۶۲، ۱۳۶۳، ۱۳۶۴، ۱۳۶۵ نیز بدون تغییر نسبت به سال ۱۳۵۹ باقی مانده است در حالیکه نرخهای تورم در آن سالها از سال ۱۳۵۹ تا سال ۱۳۶۵ به ترتیب ۲۳.۵ درصد، ۱۹.۲ درصد، ۱۴.۸ درصد، ۱۰.۴ درصد، ۶.۹ درصد و ۲۳.۸ درصد بوده اند. یعنی بدون آنکه یک ریال به حقوق کارگران اضافه شود، تورم طی ۶ سال طبق آمارهای غیر قابل اعتماد رسمی ۹۸.۶ درصد افزایش یافته است.
حالا به میزان حداقل حقوق کارگران و گرانی و تورم از سال ۱۴۰۰ تا سال ۱۴۰۲ توجه کنید:
اسفند سال ۱۳۹۹ نرخ تورم ۳۶.۴ درصد بوده و ۲۶۵۵۴۹۵ به عنوان حداقل حقوق کارگران برای سال ۱۴۰۰ تعیین گردیده که حداقل حقوق افزایش ۲۹ درصدی داشته است.
اسفند سال ۱۴۰۰ نرخ تورم ۴۱.۴ درصد بوده و ۴۳۷۶۰۰۰ تومان حداقل حقوق برای سال ۱۴۰۱ تعیین گردیده و حداقل حقوق افزایش ۵۷.۴ درصدی داشته است.
اسفند سال ۱۴۰۱ هم نرخ تورم ۶۳.۹ درصد بوده و ۵۳۰۸۲۸۴ تومان حداقل حقوق برای سال ۱۴۰۲ تعیین گردیده که حقوق کارگر افزایش ۲۷ درصدی داشته است.
در این سه سال حداقل دستمزد مجموعاً ۱۱۳.۴ درصد افزایش یافته در حالیکه طبق آمارهای رسمی، نرخ تورم طی همین مدت ۱۴۱ درصد افزایش داشته است. یعنی با اینحال ۲۸.۳ درصد حداقل مزد عقب تر از نرخ تورم رسماً اعلام شده است.
از نظر مقایسه حقوق سال ۱۳۵۸ با سال ۱۴۰۲ نسبت به دلار هم حقوق کارگران در ایران نه تنها بعد از ۴۴ سال از پیشرفت و ارتقاء کیفیت زندگی در بسیاری از کشورها بویژه در کشورهای از نظر اقتصادی و صنعتی پیشرفته، هیچ افزایشی نداشته، بلکه کاهش هم داشته است.
نرخ دلار سال ۱۳۵۸ در برابر پول ایران ۱۴ تومان بوده و در سال ۱۴۰۲ تا امروز ۵۵۰۰۰ تومان است.
حقوق کارگر در سال ۵۸ به دلار برابر با ۱۲۱ دلار بوده و در سال ۱۴۰۲ تا امروز ۹۶.۵ دلار است.
این آمار نشان می دهد که علی رغم پیشرفتهای علمی و تکنولوژیکی هرچند نرخ استثمار و بهره کشی از کارگر را شدت بخشیده است ولی سطح زندگی و توقع کارگران و توده های مردم جهان را ارتقاء داده، در حالیکه سطح زندگی کارگران و مردم زحمتکش ایران دچار پسرفت گردیده و بر فقرشان افزوده شده است.
وضعیت امروز معیشت و زندگی کارگران و اکثریت مردم ایران نسبت به قبل از انقلاب ۵۷ بدتر شده است. یعنی بدتر از شرایطی است که سال ۵۷ مردم محروم علیه آن به خیابانها آمدند و حکومت دیکتاتوری پهلوی را سرنگون کردند!
مردمی که یک دیکتاتوری را به خاطر رسیدن به آزادی و رفاه و زندگی انسانی سرنگون کردند، امروز بعد از ۴۴ سال از نظر معیشتی و سطح رفاه همچنان در همان وضعیت هستند.
—————————————-